Başlıksız...

İlk ayrılığımız bu bizim. İlk gurbet acısı. Hiç unutmuyorum, biz çok küçükken babam işi nedeniyle 20 gün İstanbul'a gitmişti. Allahım ne zordu. Sanki 20 yıl görüşmeyecekmişiz gibi hergün telefonda hepimiz ağlaşmıştık. Sonra babam ordan kardeşime Ayşe Bebek'i, banada halen koynuma alıp uyuduğum Sevimli Ayıcık Ali'yi getirdi. Sanki babamı bana Ali geri getirmişti. Öyle sevgi besledim ki Ali'ye, 2 kez kopan kafasını ve çıkan bağırsaklarını bilmem kaç kez dikmeme rağmen ve en önemlisi her gece CE ile Ali mevzusu yapmamıza rağmen, Ben ali'siz u-yu-ya-mı-yo-rum. Uzun lafın kısası, ayrılık öyle bir ağırdı ki Ali koynumdan çıkarsa sanki babam yine gidecekti. En uzun ayrılığımızdı 20 günlük seyehat bizim. Bu gün Cancan'ı 4 yıllığına uğurladık gurbete. Dayanırmı bu yürek. Nasıl geçer bu 4 koca yıl. Alışmamışız biz hiç annemizin babamızın koynundan kopmaya. Onada bizede çok ama çok zor.